Μπήκε με τη θέλησή της στις φυλακές Κορυδαλλού και επέλεξε να
μοιραστεί την καθημερινότητα εξαρτημένων γυναικών, οι οποίες
παρακολουθούσαν πρόγραμμα του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων
(ΚΕ.Θ.Ε.Α.), προκειμένου να βιώσει την πραγματικότητά τους και να την
καταγράψει , στη συνέχεια, μέσα από ένα βιβλίο.

<<Το να πάρει κανείς μέρος στο πρόγραμμα μιας Θεραπευτικής
Κοινότητας δεν είναι μια εμπειρία που έχει αρχή και τέλος. Είναι μια
πόρτα που ανοίγει και δεν κλείνει ποτέ. Γιατί έχεις αποκτήσει τη γνώση
ότι μπορεί να γίνεις καλύτερος. Γιατί βοηθώντας τους άλλους, βοηθάς
τον εαυτό σου>> αναφέρει η Σμάρω Γιαννακοπούλου, η οποία επέλεξε τη
βιωματική αφήγηση για το βιβλίο της <<Τα κάγκελα δεν τα βάζει η φυλακή>>
(εκδ. "Ταξιδευτής").

Η κ.Γιαννακοπούλου από το 1987 μέχρι το 1997 εργάστηκε στο
ΚΕ.Θ.Ε.Α, όπου ευαισθητοποιήθηκε στη φιλοσοφία των Θεραπευτικών
Κοινοτήτων και παρακολούθησε στην Αμερική ένα <<κλειστό>> πρόγραμμα
θεραπείας για χρήστες ναρκωτικών ουσιών.

Θέλοντας να μάθει περισσότερα για τις ιδιαιτερότητες των
Κοινοτήτων στις φυλακές, όπου οι χρήστες καλούνται να αντιμετωπίσουν,
εκτός από την εξάρτηση, τον εγκλεισμό και το εχθρικό περιβάλλον,
αποφάσισε, σε συνεργασία με το ΚΕΘΕΑ, να αποκτήσει την εμπειρία της
βιωματικής παρακολούθησης.

<<Έτσι, το Νοέμβριο του 2009, και για 5 μέρες, έμπαινα στις 9 το
πρωί στις φυλακές Κορυδαλλού και μέχρι τις 6 το απόγευμα συμμετείχα
κανονικά στις δραστηριότητες του προγράμματος μαζί με άλλες 12
εξαρτημένες γυναίκες>> εξηγεί η κ.Γιαννακοπούλου.

Επειδή, σύμφωνα με τη συγγραφέα, <<υπάρχουν πράγματα για τα οποία
είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς, αν δεν τα βιώσει πρώτα ο ίδιος>>
αποφάσισε να ενταχθεί πλήρως στην καθημερινότητα των εξαρτημένων
γυναικών των φυλακών, μιλώντας τους με το <<στομάχι>>, όπως λένε στις
Θεραπευτικές Κοινότητες και όχι με το μυαλό. Μοιράστηκε μαζί τους με
ειλικρίνεια πράγματα από την προσωπική της ζωή και κέρδισε έτσι την
αποδοχή και την εμπιστοσύνη τους, ζώντας, έστω και εν μέρει, τον
εγκλεισμό.

<<Θυμάμαι έναν ψυχολόγο από το ΚΕ.Θ.Ε.Α. που δούλευε στις φυλακές
και μου είχε πει ότι καμιά φορά έβαζε μια καρέκλα για να φτάσει το
παράθυρο και να δει έξω κάτι περισσότερο απ΄ τον ουρανό που φαίνεται
από τα κάγκελα>> λέει χαρακτηριστικά.

Δεν είμαι μόνος...

<<Βρίσκομαι εδώ γιατί επιτέλους δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να
ξεφύγω από μένα. Θα είμαι πάντα σε φυγή μέχρις ότου τολμήσω να σας
κοιτάξω στα μάτια και να μπω στην καρδιά σας. Όσο δεν μαθαίνω να
αντέχω, να μοιράζομαι μαζί σας τα πιο κρυφά μου μυστικά, δεν μπορώ να
απελευθερωθώ απ΄αυτά. Θα μένω πάντα μόνος>>.

Τα λόγια αυτά, που αποτελούν τη δύναμη και την υπόσχεση κάθε
εξαρτημένου στον καθημερινό του αγώνα, διάβαζε καθημερινά στις φυλακές
η κ.Γιαννακοπούλου, μαζί με τις υπόλοιπες γυναίκες. Είναι ένα κείμενο,
το οποίο, με κάποιες μικρές αλλαγές που κάνουν τα ίδια τα μέλη,
διαβάζεται κάθε πρωί στις Θεραπευτικές Κοινότητες σε όλο τον κόσμο.
Συντάχθηκε στις ΗΠΑ, 45 χρόνια πριν, στις κοινότητες που είχαν
πρωτοξεκινήσει.

<<Όσοι παρακολουθούν τέτοια προγράμματα στις φυλακές, δυσκολεύονται
διπλά καθώς, μετά τις 6 το απόγευμα, όπως και τα Σαββατοκύριακα, είναι
μόνοι τους>> αναφέρει η συγγραφέας, εκφράζοντας το θαυμασμό της για
όσους καταφέρνουν να απεξαρτηθούν.

<<Πρόκειται για ανθρώπους με τεράστια θέληση που έχουν δουλέψει
πολύ με τον εαυτό τους και μπροστά τους αισθάνομαι υποδεέστερη>>
σημειώνει.

Ύστερα από πέντε μέρες παρακολούθησης του προγράμματος, η στιγμή
που έπρεπε να αποχωριστεί τις γυναίκες του προγράμματος ήταν ιδιαίτερα
φορτισμένη.

<<Για τα σημαντικά πράγματα στη ζωή, μας λείπουν οι λέξεις. Η
γνωριμία και η ζωή μου μαζί τους είχε αγγίξει την καρδιά μου. Ήταν ένα
παράθυρο που μου αποκάλυψε τη δύναμη, τη θέληση, την ομορφιά που
μπορούμε να έχουμε οι άνθρωποι. Και τη δυνατότητα να αλλάξουμε, να
προχωρήσουμε, να ονειρευτούμε, να ζήσουμε και να πετύχουμε>> καταγράφει
στο βιβλίο της η κ.Γιαννακοπούλου.

<<’λλωστε>>, συμπληρώνει, <<τα κάγκελα δεν τα βάζει η φυλακή αλλά
εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας>>....

Σύντομο βιογραφικό

H Σμάρω Γιαννακοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Μεγάλωσε στη
Θεσσαλονίκη, όπου και παντρεύτηκε σε μικρή ηλικία και απέκτησε μια
κόρη.

Το 1985 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο <<Η άλλη γνώση>> που αποτελεί
μια προσωπική της μαρτυρία σχετικά με τα γυναικεία προβλήματα.

Επί σειρά ετών υπήρξε μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού
<<ΝΕΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ>>.. Το 1991 εκδόθηκε το δεύτερο βιβλίο της <<Μεγάλωσε ή
Φύγε>>, το 2000 εκδόθηκε το βιβλίο της <<Η ζωή τότε και μετά...>>, ενώ το
2003 το <<Γυναίκες-Διαδρομές στο χρόνο>>. Το 2006 ακολούθησε η έκδοση
του βιβλίου της <<Μεγάλωσε και Μείνε>> το οποίο έκλεισε εκείνον τον
κύκλο της εμπειρίας της στα προγράμματα των Θεραπευτικών Κοινοτήτων.

Υπήρξε ενεργό μέλος της Ένωσης Πολιτών Θεσσαλονίκης για το
Περιβάλλον και τον Πολιτισμό και από το 2010 είναι εκλεγμένη σύμβουλος
στην ’ Δημοτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης, όπως επίσης και πρόεδρος στα
Κέντρα Πρόληψης <<Σείριος>> του δήμου και της επιτροπής για τη νεανική
παραβατικότητα και τις εξαρτήσεις.