Ο διαβήτης μπορεί να θεραπευτεί με χειρουργική αφαίρεση πάχους ή με ακραία δίαιτα


Οι παχύσαρκοι άνθρωποι μπορούν, στις περισσότερες περιπτώσεις, να απαλλαγούν από το διαβήτη, αν υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση, σύμφωνα με μια νέα ολλανδική επιστημονική μελέτη, ενώ μια άλλη βρετανική έρευνα διαπίστωσε ότι μια ακραία δίαιτα διάρκειας οκτώ εβδομάδων μπορεί να αναστρέψει την πάθηση σε άτομα που έχουν διαγνωστεί με αυτήν σχετικά πρόσφατα. Στην πρώτη μελέτη, οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρα Ρικ Μέιτζερ του Ινστιτούτου Καρδιαγγειακών Ερευνών του πανεπιστημίου Vrije του Άμστερνταμ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου για θέματα χειρουργικής “Archives of Surgery”, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, επαναξιολόγησαν (μετα-ανάλυση) εννέα προηγούμενες έρευνες πάνω στο θέμα, οι οποίες αφορούσαν χιλιάδες διαβητικούς ασθενείς, για διάστημα τουλάχιστον ένα χρόνο μετά την χειρουργική επέμβαση. Οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οκτώ στους δέκα παχύσαρκοι μπορούν πλέον να σταματήσουν να παίρνουν φάρμακα για το διαβήτη, μετά από μια δραστική επέμβαση «γαστρικού μπάι-πας» ή άλλης μεθόδου. Στο «γαστρικό μπάι-πας» η τροφή διοχετεύεται, αντί για το στομάχι, μέσω «παρακαμπτηρίας οδού» σε ένα ειδικό σάκο, έτσι ώστε να μειώνεται δραστικά η τροφή που απορροφάται από τον οργανισμό. Σε μια εναλλακτική μέθοδο, τοποθετείται ένας δακτύλιος στο άνω μέρος του στομάχου, που περιορίζει πόση ποσότητα τροφής μπορεί να φάει ο διαβητικός ασθενής. Με την πρώτη τεχνική του «μπάι-πας», σύμφωνα με την μελέτη, το 83% των ασθενών απαλλάχτηκε από τα φάρμακα κατά του διαβήτη και μάλιστα, σε μερικές περιπτώσεις, μέσα σε λίγες μόνο μέρες μετά την επέμβαση. Στη δεύτερη τεχνική, του δακτύλιου, το 62% των ασθενών ήταν πλέον σε θέση να σταματήσει την φαρμακευτική θεραπεία για τον έλεγχο του ζαχάρου στο αίμα. Όπως επεσήμανε ο Μέιτζερ, τα ανωτέρω ποσοστά επιτυχίας ξεπερνούν αυτά που μπορούν να επιτευχθούν με τις συμβατικές μεθόδους καταπολέμησης του διαβήτη. «Συνήθως, μόνο μια πολύ μικρή μειονότητα ατόμων, με σιδερένια θέληση, καταφέρνει να χάσει αρκετό βάρος μόνη της, ώστε να θεραπευτεί από το διαβήτη τύπου 2. Οι υπόλοιποι ασθενείς καταλήγουν να έχουν μια χρόνια πάθηση που απαιτεί την καθημερινή λήψη φαρμάκων», τόνισε. Το 90% των περιπτώσεων διαβήτη οφείλονται στο υπερβολικό πάχος, αλλά δεν μπορούν όλοι οι διαβητικοί να κάνουν χειρουργική επέμβαση. Δεν είναι ακόμα σαφές πόσο μπορεί να διαρκέσει η ωφέλεια για το διαβήτη από την επέμβαση, ενώ δεν λείπουν και οι κίνδυνοι επιπλοκών (μολύνσεις, αιμορραγία, πρόβλημα στα νεφρά, ναυτία, δυσανεξία σε τροφές κ.α.). Μια έρευνα διαπίστωσε ότι μόνο το ένα τρίτο των ασθενών που είχαν εξαλείψει το διαβήτη τους μέσω χειρουργικής επέμβασης, συνέχιζαν να τον έχουν υπό έλεγχο μετά από δέκα χρόνια. Εξάλλου, μερικοί ασθενείς ξαναπαίρνουν βάρος μερικά χρόνια μετά την επέμβαση. Η δεύτερη έρευνα, με επικεφαλής τον καθηγητή Ρόι Τέιλορ του πανεπιστημίου του Νιούκαστλ, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό διαβητολογίας “Diabetologia”, σύμφωνα με το BBC, βασίστηκε σε ένα μικρό δείγμα 11 ανθρώπων. Διαπίστωσε ότι μια δραστική δίαιτα 600 θερμίδων την μέρα επί δύο μήνες μειώνει σημαντικά τα επίπεδα του λίπους στο πάγκρεας και στο ήπαρ, με συνέπεια η παραγωγή ινσουλίνης να επανέρχεται στο φυσιολογικό και έτσι ο διαβήτης να αναστρέφεται. Επτά στους 11 ασθενείς (που όλοι είχαν διαγνωστεί με διαβήτη κατά την τελευταία τετραετία), χάρη στη δίαιτα, είχαν πλέον απαλλαχθεί από το διαβήτη μετά από τρεις μήνες. Όμως χρειάζεται περαιτέρω έρευνα για να βεβαιωθεί ότι η αναστροφή της νόσου είναι μόνιμη και όχι παροδική. Η δίαιτα περιείχε μόνο μη αμυλούχα λαχανικά και διαιτητικά ποτά. Μετά τη λήξη της δίαιτας και την αναστροφή του διαβήτη, οι ασθενείς μπόρεσαν να επανέλθουν στην κανονική διατροφή τους, με κάποιους λογικούς περιορισμούς, όσον αφορά το μέγεθος των μερίδων και την υγιεινή διατροφή. Από την άλλη, η δίαιτα δεν είχε αποτέλεσμα σε όλους, πράγμα που δείχνει ότι ο οργανισμός των ανθρώπων είναι σε διαφορετικό βαθμό ευάλωτος στη νόσο. Ο διαβήτης τύπου 2 προκαλείται όταν υπάρχει υπερβολική γλυκόζη (ζάχαρο) στο αίμα, ως συνέπεια της ανεπαρκούς παραγωγής ινσουλίνης από το πάγκρεας.