Σε ένα δοκίμιο υπό μορφή επιστολής προς τη νέα γενιά , αφού εξετάζει την πορεία της χώρας από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, δείχνει το δρόμο μιας νέας πορείας, υπογραμμίζοντας ότι ως χώρα διαθέτουμε πλεονεκτήματα που είναι ανεκμετάλλευτα. Ποια; Το υψηλό διανοητικό επίπεδο του Έλληνα, τη γεωγραφική και γεωστρατηγική θέση της χώρας , τον ορυκτό πλούτο, το κλίμα, τη γη, τη θάλασσα, τον ήλιο, τη σύγχρονη και αρχαία ιστορία μας.

Ο συγγραφέας αρχίζει το βιβλίο του με το πώς φτάσαμε ως εδώ. Εν ολίγοις : Ναι μεν η σημερινή κρίση δημιουργήθηκε από τη δικτατορία των τραπεζών και την απληστία των αγορών, από την επικυριαρχία του αδίστακτου χρηματιστηριακού καπιταλισμού πάνω στην πραγματική οικονομία, αλλά δεν φταίει ο παγκόσμιος καπιταλισμός για την ελληνική ρουσφετολογία, τη φοροδιαφυγή, τα ελλείμματα, τις μίζες, τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις, τις συντεχνίες του δημοσίου, τις καταθέσεις στην Ελβετία, τις εξωχώριες εταιρείες, τις σπατάλες του δημοσίου.

Η σημερινή καταβαράθρωση - κατά τον συγγραφέα- οφείλεται στην πολιτική των δύο κομμάτων εξουσίας με τα σκάνδαλα , τον κομματισμό και την οικογενειοκρατία. Επικρίνει την κυβέρνηση Καραμανλή γιατί δεν ανέτρεψε την εξέλιξη προς την κρίση ελλειμμάτων και στηλιτεύει την κυβέρνηση Παπανδρέου επειδή αδράνησε να λάβει έκτατα μέτρα αποτροπής προς τη χρεοκοπία. Αποτέλεσμα; Να φτάσουμε δίχως διαπραγματευτική δύναμη στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με το Μνημόνιο.

Έτσι σήμερα η κοινωνία βρίσκεται σε θλίψη και η θέση της χώρας στην Ευρωζώνη τελεί υπό αμφισβήτηση.

Και τι κάνουμε τώρα; Στο κεφάλαιο με τίτλο "η μάθηση ως μόνη διέξοδος" υποστηρίζει πως το κλειδί είναι η μάθηση, με την έννοια της "μετάνοιας", που σημαίνει "μετανοώ", δηλαδή αναθεωρώ. Αναθεωρώ αντιλήψεις που μας οδήγησαν - λαό και κράτος- στο γκρεμό.

Διεξοδική είναι η αναφορά στο ζήτημα της ηγεσίας .Αναζητεί λοιπόν ηγέτη με εντιμότητα, δικαιοσύνη, συνέπεια, φρόνηση, ταπεινότητα και συμπόνια . Όχι ηγεμόνα με παρεοκρατία. Μια ηγεμονική κάστα της πολιτικής και οικονομικής και οικονομικής ελίτ, σε διαπλοκή με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, συνιστούν την κυρίαρχη τάξη , ο οποία δεν έχει τα χαρακτηριστικά εθνικής τάξης. Και από κάτω οι πολίτες, που μέχρι πρότινος, βρισκόταν σε λήθαργο.

Η αναγέννηση του πολιτικού πολιτισμού συνιστά προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση και όχι η εκτόνωση μέσα από τα γιαούρτια "διότι ο πολίτης πέφτει στο άθλιο επίπεδο τους".

Η αξιακή πρόταση ζωής του καθηγητή- συγγραφέα προς τη νέα γενιά είναι ότι "ο πλούτος και η περιττή κατανάλωση υλικών αμοιβών αγαθών είναι όπως το νερό της θάλασσας. Όσο περισσότερο πίνουμε, τόσο περισσότερο διψάμε. Στο τέλος, αντί να κατέχουμε εμείς τα αγαθά, μας κατέχουν αυτά".

Το βιβλίο αντιστοιχεί σε ένα αναλυτικό κατηγορώ για το συστημικό σε σχέση με το ρόλο του προσώπου. Στο τέλος δίνει έμφαση στην αλλαγή του ανθρώπου για αλλάξει και το σύστημα: "Ξεριζώστε το κακό, την ανηθικότητα , τον κυνισμό, την απάτη, τη διαφθορά, τον ατομισμό, την απληστία, τη κερδοσκοπία, την απάτη".

Ο αναγνώστης νοιώθει πως παρακολουθεί ένα περίπου χριστιανικό κήρυγμα ,χωρίς όμως τις ευαγγελικές περικοπές… Ένα κήρυγμα με ορθολογισμό και όνειρο, κόντρα στον εφιάλτη που ζούμε.

Ο Δημήτρης Μπουραντάς έχει γράψει επίσης τα βιβλία "Μάνατζμεντ", " Ηγεσία, ο δρόμος της διαρκούς επιτυχίας", "Όλα σου τα ΄μαθα μα ξέχασα μια λέξη", "Επί σκηνής χωρίς πρόβα". Έχει εργασθεί ως στέλεχος και εκπαιδευτής σε διεθνείς οργανισμούς και πολυεθνικές επιχειρήσεις. Συντονιστής της κίνησης "Ο κύκλος των χαμένων αξιών".