Σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, μέχρι το έτος 2020 η κατάθλιψη θα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα υγείας στον αναπτυσσόμενο κόσμο προσβάλλοντας πιθανόν περισσότερο από 25% του πληθυσμού και η βαριά κατάθλιψη θα αποτελεί το δεύτερο σημαντικότερο αίτιο θανάτου.  Μιλάμε πλέον για την μάστιγα του αιώνα, που δεν βρίσκεται προ των πυλών, αλλά έχει ήδη εγκατασταθεί για τα καλά στις κοινωνίες μας.
Σίγουρα είναι πρόβλημα κοινωνικό και όχι του ανθρώπου.
Σήμερα όλοι λίγο πολύ «συνομιλούν» με την κατάθλιψη, η οποία έχει χαρακτηριστικά επιδημίας και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Όχι ως το «ψυχικό πρόβλημα» που αφορά τον «γείτονά μας», γιατί έχει οικονομικά προβλήματα, γιατί χώρισε πρόσφατα, γιατί απέτυχε στις εξετάσεις και άλλα τέτοια αρκούντως επιβαρυντικά για τον πάσχοντα και απολύτως αθωωτικά για την κοινωνία μας.
Υπάρχουν τρεις βασικές διαπιστώσεις που δημιουργούν το έδαφος πάνω στο οποίο κινείται η Σειρά «Ας πολεμήσουμε την κατάθλιψη, την μάστιγα του αιώνα».
Η κατάθλιψη δεν είναι βαθειά θλίψη. Είναι κάτι πολύ παραπάνω και πολύ πιο βίαιο. Είναι η απότομη και άνευ λόγου αποκοπή του ατόμου από τον γόνιμο χώρο της συλλογικής του διανοίας, εκεί όπου οι ιδέες αναπτύσσονται, οι σκέψεις κυοφορούνται και ο άνθρωπος δημιουργεί την συνέχειά του δια των έργων  του.
Η κατάθλιψη δεν είναι ατομική νόσος, είναι ατομική εκδήλωση της βαθύτατης νόσου της συλλογικής μας ψυχής, αυτής που αναζητά την ανθρωπιά στις κοινωνίες μας, το ουσιώδες περιεχόμενο στην ζωή μας και την αγάπη στις σχέσεις μας.
Αν και δεν είναι ατομική νόσος, η αρχή για την αντιμετώπισή της γίνεται πάντα προσωπικά, όμως για να ιαθεί πλήρως χρειάζεται επειγόντως και κοινωνική αντιμετώπιση.
Η Σειρά «Ας πολεμήσουμε την κατάθλιψη, την μάστιγα του αιώνα» υπαγορεύθηκε από τον Ασκληπιό, τον Αλκμαίωνα, τον Ευριπίδη, τον Πυθαγόρα, τον Σοφοκλή και τον Ιπποκράτη, που βρίσκονται εκεί ψηλά στον χώρο της Συλλογικής μας Διανοίας, ολοζώντανοι, θαλεροί και επίκαιροι όπως πάντα. Με νέες όμως ιδέες και νέες απόψεις.
Ο Ασκληπιός αναζητά τις ρίζες του κοινωνικού φαινομένου της κατάθλιψης.
Ο Αλκμαίων αναζητά την αιτία που αποδυναμώνει τους ουσιώδεις νευρώνες της σκέψης μας.
Ο Ευριπίδης στοχάζεται πάνω στην αιτία που αποδιαρθρώνει όσες κοινωνίες είναι απαραίτητες για να παράγονται έργα της διανοίας.
Ο Πυθαγόρας διαπιστώνει ότι ο έλλογος ειρμός είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αποκατάσταση εκείνων των σχέσεων που έχουν διαρραγεί.
Ο Σοφοκλής μας παρέχει την ηθική, πνευματική και ψυχική κάλυψη που χρειαζόμαστε για να εργασθούμε αποδοτικά.
Τέλος ο Ιπποκράτης έρχεται με την Ίαση.
Όλα τα βιβλία της Σειράς έχουν διπλό ρόλο. Από την μία πλευρά ενεργούν ως Σύμβουλοι του αναγνώστη τους και τον βοηθούν να εντοπίσει και να ταξινομήσει τα τρέχοντα προβλήματα του βίου του, κάνοντας παράλληλα και μια ιεράρχηση και εκ νέου αξιολόγηση του σημαντικού και του δευτερεύοντος, του επείγοντος και του μακροπρόθεσμου, του ουσιώδους και του ευτελούς.

Από μια άλλη πλευρά όμως, θεραπεύουν την κοινωνία μας με την μόνη πρόσφορη μέθοδο, αυτήν της απευθείας επικοινωνίας μας με τις ιδέες που δημιούργησαν τον Άνθρωπο, παρήγαγαν έναν Ανθρωποκεντρικό Πολιτισμό και φύτεψαν τον σπόρο της έρευνας και της στοχαστικής αναζήτησης σε όλα τα επιστημονικά πεδία.

Δηλαδή με τις διαχρονικές Ελληνικές μας ιδέες.