"Μην την πιείτε, λουστείτε!" προέτρεπε γνωστή διαφήμιση, δίνοντας
μια νέα διάσταση στις ευεργετικές της ιδιότητες. Ξανθή, μαύρη ή
κόκκινη, η μπίρα δεν σταματά να εκπλήσσει ακόμη και τους πιο
φανατικούς φίλους της, όχι μόνο με τα "κρυφά" οφέλη της, αφού έρευνες
θέλουν να συμβάλλει στην καλή λειτουργία της καρδιάς, αλλά και με την
ευρύτητα των ειδών της. Μια ξεχωριστή μπίρα, είναι αυτή από μανιτάρι
και είναι πατέντα ελληνική!

Η διαφορετική αυτή μπίρα έλκει την καταγωγή της από τον Πισσώνα
της Εύβοιας, όπου δύο απόφοιτοι γεωπόνοι του Πανεπιστημίου Αθηνών, οι
Λευτέρης Λαχουβάρης και Θανάσης Μαστρογιάννης, σε συνεργασία με μία
συνάδελφό τους από το Βέλγιο "ανακάλυψαν" τη ... μανιταρομπίρα.

Οι δύο φίλοι, ιδρυτές της εταιρείας "Μανιτάρια Δίρφυς" διαθέτουν
σε φανατικούς μανιταρόφιλους- και μη- μπίρα με μανιτάρι λεντινούλα,
την εμπορική εκμετάλλευση της οποίας έχει αναλάβει η "Πεφάνης ΑΕ".

Το καλοκαίρι του 2011 κυκλοφόρησαν στην ελληνική αγορά 3500 φιάλες
της μπίρας "Shiitake Mushroom Beer", όπως είναι η εμπορική της
ονομασία, που διατέθηκαν σε καταστήματα γκουρμέ, σε Θεσσαλονίκη και
Αθήνα, ενώ σε εξέλιξη βρίσκονται συζητήσεις για διάθεση του προϊόντος
και σε άλλα καταστήματα τροφίμων της ελληνικής πρωτεύουσας.

Πάντως, ο πρώτος που δοκίμασε την μπίρα μανιτάρι ήταν
Θεσσαλονικιός, όπως χαριτολογώντας, ο κ. Λαχουβάρης.

Για την παρασκευή της μπίρας χρησιμοποιούνται μανιτάρια
λεντινούλα, τα οποία αναμιγνύονται σε αποξηραμένη μορφή με τη βύνη και
το λυκίσκο. Τα μανιτάρια λεντινούλα, γνωστά για τις ευεργετικές τους
ιδιότητες, λόγω των πολυσακχαριτών και της θεραπευτικής ουσίας
"Lentinan" που περιέχουν, αναμιγνύονται σε αποξηραμένη μορφή με τη
βύνη και το λυκίσκο, σε μια ιδιαίτερη παραδοσιακή βελγική συνταγή, σε
μικροζυθοποιείο του Βελγίου.

Τα μοναδικά τους εκχυλίσματα και το πικάντικο άρωμά τους
παραμένουν στη φιάλη, η οποία ζυμώνεται για τρεις μήνες. Το
χαρακτηριστικό πορτοκαλοκόκκινο χρώμα της μπίρας θυμίζει τα χρώματα
της λεντινούλας, ενώ το περίεργο άρωμα βοτάνων που αναδύεται,
οφείλεται στις αρωματικές ουσίες του μανιταριού αυτού. Τα πικάντικα
αρώματα του μανιταριού κυριαρχούν μαζί με ένα γλυκό φινάλε, με
"τσιμπήματα" πικράδας, ενώ υπάρχει και κάποια διακριτική οξύτητα.

Το αλκοόλ δηλώνει "παρών" σε όλη τη διαδικασία, ενώ σύμφωνα με τον
κ. Λαχαουβάρη, η μανιταρομπίρα, χρησιμοποιείται από τους σεφ για
μαρινάρισμα χοιρινού.

Εντός του Μαρτίου, όπως δήλωσε ο κ. Λαχουβάρης, η
εταιρεία θα κυκλοφορήσει και ένα νέο σνακ λαζανόφυλλων που θα έχει
γεύση μανιτάρι. Όπως μάλιστα μας αποκάλυψε, ο σεφ Νίκος
Κωνσταντουλάκης στη Χίο φτιάχνει τα λαζανόφυλλα με πάπρικα και
ντομάτα, που είναι ήδη πολύ δημοφιλή, και ο ίδιος θα αναλάβει και τη
συνταγή με μανιτάρι. Πρόκειται να κυκλοφορήσουν 1000 κομμάτια μισού
κιλού και, όπως διευκρίνισε ο κ. Λαχαουβάρης, είναι χωρίς συντηρητικά
και ψημένα στο φούρνο.

Μανιτάρια πολλαπλών χρήσεων

Η εταιρεία "Μανιτάρια Δίρφυς" ξεκίνησε το 2003 με τη δημιουργία
της πρώτης και μεγαλύτερης μονάδας παραγωγής έτοιμων υποστρωμάτων
καλλιέργειας μανιταριών.

Κύριο σκοπό είχε την εφαρμογή του πρώτου δορυφορικού συστήματος
παραγωγής μανιταριών στην Ελλάδα, τη διάδοση της καλλιέργειας και τη
διάχυση της γνώσης ενός τόσο απαιτητικού είδους.

Σύντομα, η εταιρεία επεκτάθηκε- μεταξύ άλλων- με συνεργασίες με το
Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και άλλα ερευνητικά ιδρύματα της Ελλάδας
και του εξωτερικού, ενώ ένα τμήμα της, το "Dirfis Health", ασχολείται
με τα οφέλη των φαρμακευτικών μανιταριών στην υγεία μας.

Μια απολαυστική ... τυχαία ανακάλυψη

Όσοι έχουν μιλήσει ή γράψει για την μπίρα συμφωνούν ότι είναι από
τα αρχαιότερα ποτά, που δεν εφευρέθηκε ή δημιουργήθηκε από τον
άνθρωπο, αλλά ανακαλύφθηκε τυχαία.

Αρκούσε ένα ξεχασμένο βρεγμένο καρβέλι κριθαρένιου ψωμιού για να
αρχίσει μια ζύμωση, την οποία οι άνθρωποι παρατήρησαν και εξέλιξαν.
Είναι γνωστό ότι η μπίρα πρωτοεμφανίστηκε πριν από περίπου 5500 με
6000 χρόνια.

Οι Μεσοποτάμιοι αρχικά ανέπτυξαν τον τρόπο παρασκευής της και
αργότερα οι Αιγύπτιοι ήταν εκείνοι που, υπό την αιγίδα του Φαραώ, την
ανέπτυξαν σε μεγάλο βαθμό και ήταν οι πρώτοι που την εξήγαγαν στα
γειτονικά κράτη και στην Ευρώπη, γύρω στο 2000 π.Χ.. Είναι
χαρακτηριστικό ότι ο Ηρόδοτος και άλλοι πολλοί αρχαίοι συγγραφείς
αναφέρονται σε συνταγές και μεθόδους παρασκευής του εν λόγω "οίνου από
κριθάρι", όπως ονόμαζαν τν ζύθο, στην Αίγυπτο.

Στην Ελλάδα, το πρώτο εργοστάσιο παρασκευής ζύθου ήταν αυτό του
Ιωάννη Γ. Φίξ που κατασκευάστηκε το 1864. Αργότερα ακολούθησαν σε όλη
την Ελλάδα και άλλα μικρά ζυθοποιία, όπως το Μάμος, Fischer,
Μπερνουδιάκης, Τσοκαρόπουλος κ.ά.. Τον Ιωάννη Φίξ διαδέχθηκε ο Κάρολος
Φίξ, ο οποίος επέκτεινε την επιχείρηση και το 1893 δημιούργησε ένα νέο
μεγάλο εργοστάσιο στην λεωφόρο Συγγρού στην Αθήνα. Το 1890, στη
Θεσσαλονίκη δημιουργήθηκε το εργοστάσιο "Όλυμπος", το οποίο λίγο μετά
το 1908 ενώθηκε με το εργοστάσιο "Νάουσα". Τέλος, περίπου το 1928
ενώθηκαν και αυτά με την εταιρεία του Κάρολου Φίξ.

Σήμερα, στην Ελλάδα κυκλοφορούν πολλά είδη και ονόματα μπίρας:
κάποιες παρασκευάζονται από ελληνικές ζυθοποιίες, ενώ άλλες είναι
ξένης προέλευσης, αλλά παρασκευάζονται και διατίθενται στην αγορά από
μεγάλες ελληνικές εταιρείες.