Οι ιδιοκτήτες κατοικίδιων που πάσχουν από χρόνιες νόσους φαίνεται
ότι έχουν υγιέστερη καρδιά σε σχέση με εκείνους που δεν έχουν κάποιο
κατοικίδιο, είτε πρόκειται για γάτα και σκύλο είτε για πτηνό ή ερπετό,
προκύπτει από ιαπωνική μελέτη.

Οι επιστήμονες πραγματοποίησαν έρευνα σε δείγμα σχεδόν 200
ανθρώπων --τα αποτελέσματά της δημοσιεύτηκαν στην Αμερικανική
Επιθεώρηση Καρδιολογίας-- και διαπίστωσαν ότι όσοι διέθεταν κατοικίδιο
είχαν υψηλότερες διακυμάνσεις καρδιακού ρυθμού σε σχέση με εκείνους
που δεν διέθεταν.

Αυτό σημαίνει ότι οι καρδιές τους ανταποκρίνονταν καλύτερα στις
απαιτήσεις του οργανισμού που αλλάζουν, για παράδειγμα χτυπούσαν
γρηγορότερα υπό στρεσογόνες συνθήκες.

Οι μειωμένες διακυμάνσεις καρδιακού ρυθμού συνδέονται με τον
υψηλότερο κίνδυνο θανάτου από καρδιακό νόσημα.

"Μεταξύ των πασχόντων από στεφανιαία νόσο, οι ιδιοκτήτες
κατοικίδιων επέδειξαν υψηλότερο ποσοστό επιβίωσης για ένα χρόνο σε
σχέση με τους μη ιδιοκτήτες", αναφέρει ο επικεφαλής της έρευνας Ναόκο
’ιμπα του πανεπιστημίου Κιτασάτο στην Καναγκάουα, κοντά στο Τόκιο.

Για τις ανάγκες της έρευνας η ομάδα του ’ιμπα εξέτασε 191
ανθρώπους με διαβήτη, υπέρταση ή υψηλά επίπεδα χοληστερίνης μέσα σε
ένα 24ωρο χρησιμοποιώντας έναν καρδιογράφο. Η ηλικία τους ήταν κατά
μέσο όρο από 60 έως 80 ετών.

Οι ερευνητές τους ρώτησαν για τις καθημερινές δραστηριότητές τους
και το αν είχαν κατοικίδιο. Περίπου τέσσερις στους δέκα από αυτούς
είχαν, αλλά κατά τα άλλα οι δύο ομάδες είχαν πολλές ομοιότητες, είπε ο
’ιμπα.

Αναφορικά με τους ιδιοκτήτες κατοικίδιων, περίπου το 5% του
καρδιακού ρυθμού τους διέφερε κατά 50 χιλιοστά του δευτερολέπτου, ενώ
για τους μη ιδιοκτήτες ήταν 2,5%, που σημαίνει ότι ο καρδιακός ρυθμός
τους μεταβλήθηκε λίγο.

Μέχρι στιγμής ουδείς γνωρίζει τι προκάλεσε τη διαφορά ανάμεσα στις
δύο ομάδες. Θα μπορούσε ο λόγος να οφείλεται με κάποιον τρόπο στα ίδια
τα κατοικίδια ή θα μπορούσε να οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν
διαφορές ανάμεσα σε εκείνους που επιλέγουν να έχουν κατοικίδιο και σε
εκείνους που δεν επιλέγουν.

"Εικάζω ότι τα κατοικίδια είναι μια μορφή κοινωνικής στήριξης
επομένως μείωσης του στρες και μπορούν να καλύψουν κάποιες, αλλά όχι
όλες, από τις ανάγκες για συντροφικότητα", εξηγεί η Τζούντιθ Σίγκελ,
καθηγήτρια στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του UCLA.

Πάντως, οι ιάπωνες ερευνητές επισημαίνουν ότι εξέτασαν μόνο μια
ημέρα στη ζωή ενός ανθρώπου και ότι στο μέλλον θα πρέπει να
συμπεριληφθούν και άλλοι παράγοντες, όπως οι πιθανές διαφορές ανάμεσα
στους διαφορετικούς τύπους κατοικίδιων.